سلام....
واقعا واژه اي كه اين روزها زياد به چشم مي خورد همين واژه دلتنگي و احساس تنهايي و ...
راستي چرا بسيارى از مردم امروز با اين ‏كه در ميان توده‏ هاى عظيمى از جمعيّت‏ هاى انسانى زندگى مى‏ كنند، و دوستان و آشنايان فراوانى دارند، باز احساس تنهايى جانكاهى آن ها را رنج مى ‏دهد؟
فكر مى‏ كنند هيچ كس نيست كه وجود آن ها را درك كند، اصلًا مثل اين‏كه يك موجود «زيادى» در اين جهان هستند، زندگى براى آنها بى ‏مفهوم و بى‏ هدف است؟
از خودشان گريزانند، از ديگران نفرت دارند، نسبت به هر حادثه بدبينند و يا لااقل بى‏ تفاوتند؟
با اطمينان بايد گفت، همه اين پديده‏ هاى روحى به خاطر اين است كه يك واقعيّت بزرگ را از دست داده ‏اند، يك حقيقت مهم را فراموش كرده ‏اند و به دنبال آن در اين بيراهه ‏هاى زندگى سرگردان مانده‏ اند. شايد خيال مى‏ كردند اين حقيقت كهنه شده است، يا اصولًا نيازى به آن نيست، و توجّه به آن هيچ‏گونه ضرورتى ندارد، لذا آن را به دست فراموشى سپردند، آن حقيقت بزرگ همان «خدا» است،